Ik neig naar een verslaving waarin ik mezelf niet kan weerhouden van het vechten tegen de tijd. Ik wil dat alles wat ik doe in de toekomst herleidbaar is naar dit moment. Ieder moment wat ik niet kan vasthouden voelt als verloren.
Alsof ik voor mijzelf een grafrede aan het schrijven ben, maar ik weet de reden van mijn sterven nog niet.
Ik geloof eigenlijk niet eens dat ik kan sterven. Ik geloof dat het leven slechts een successie is van bijna-dood-ervaringen. We zullen het niet zo her- of erkennen maar op ieder moment kan een ongeluk in het kleinste hoekje zitten.
Er waren momenten dat ik speelde met de dood alsof we samen in de zandbak zaten. Maar de zandbak was niet diep genoeg om een graf te graven dus iedere keer dat ik experimenteerde met hetgeen mijn gedachte niet begreep kwam ik terug, bleef ik gaan.
De wereld om ons heen bestaat enkel uit wat wij geloven. Het is een manifestatie van onze gedachten, als het ware is het een externe droom. Deze gedachten zullen altijd bevestigen wat wij geloven. Maar dingen die wij niet kunnen begrijpen, kunnen onze gedachten niet creëren noch bevestigen. Waaruit ik kan afleiden dat wij als subject niet kunnen sterven omdat wij niet begrijpen of weten wat het is om dood te gaan. Wij kunnen de dood van een ander ervaren, want het is nu eenmaal zo dat wij dat wel weten te begrijpen, omdat we de actie zelf niet hoeven te ervaren. We zien slechts een levend object levenloos worden.
Ik ben benieuwd of het mogelijk is om ideeën uit de wereld te verwijderen als we er nooit meer over spreken. Zouden we oorlog uit zijn bestaan kunnen helpen als de mensheid het bestaan ervan vergeet? Hoe kunnen wij oorlog voeren als wij niet weten wat het is. Wij zouden noch oorlog noch vrede kennen, zou er iets zijn dat het vervangt? Er zal altijd een derde zijn, dat is nu eenmaal hoe de realiteit in elkaar zit.
Om terug te komen op mijn obsessie met tijd. Ik geloof er sterk in dat wij de capaciteit hebben om invloed te beoefenen op hoe wij tijd ervaren. Tijd zoals wij dat van de klok kennen is slechts een concept dat bedacht is door mensen. Tijd zoals wij dat ervaren is relatief. Als jong mens ervaar je weken en jaren veel trager dan als je ouder bent. Als volwassene vliegen de jaren voorbij.
Zo heb ik mijn eigen zijn getraind om de snelheid van hoe ik tijd ervaar te beïnvloeden. Ik kan meer doen in mijn minuten, mijn secondes bewegen trager. Dit vergt focus, training en vooral geloof. Zoals ik al eerder zei kun je met geloof alles waarmaken.
Zo ben ik in God gaan geloven en ben ik God gaan zien. Laat God toe in je leven en hij zal erin komen. Simpel gezegd, simpel gedaan. Vaak in de gedachten gecompliceerd door een oneindige reeks aan wat-nou-alsen.
Maar is alles niet gecompliceerd door een oneindige reeks van wat nou als? Kijken we niet allemaal naar een moment later in de tijd terwijl het enige wat we hebben het nu is? Als je een serie kijkt begin je toch ook niet bij de laatste aflevering.
Hoe ben je van plan het nu te beteren als je gedachten in de toekomst of het verleden hangen?
Wat heb je daar aan? Beide kun je niet beïnvloeden hier in het nu. Naar de toekomst kun je toewerken, maar daarvoor moet je nu stappen ondernemen waarvan je nooit de uitkomst kan voorspellen. Je kan je best doen en hopen op het beste. Iedere actie, iedere stap, heeft een gevolg. Zo zijn er een aantal wetten waar onze realiteit zich aan houdt. Oorzaak en gevolg is daar een van. Wij weten dat dit vast staat, maar het gevolg staat niet vast. Velen zouden zelfs beargumenteren dat ieder gevolg zijn eigen pad volgt. Dat iedere oorzaak al zijn mogelijke gevolgen zal naleven, al dan niet in andere tijdlijnen.
Zo geloof ik ook dat de dood zo werkt. Er is een tijdlijn waarin wij sterven en waarin wij overleven. Maar onze ziel zal zich altijd verplaatsen naar degene waarin wij leven omdat ons bewustzijn de dood niet kan begrijpen. Waarom zou een cel of DNA met biljoenen bits aan data zich kunnen repliceren maar ons universum met biljoenen jaren niet? Het is maar relatief, wij weten niet of zo’n cel wellicht zijn eigen universum is.
Waarom sterven wij dan? Omdat de ander onze dood wel kan meemaken. Wij zelf alleen niet. Ook zullen wij er nooit vanaf weten, als wij worden teruggezet na ons bezoekje aan dat-wat-niet-is.
Dit doet me ergens een beetje denken aan wat Plato zegt over de overdracht van de ziel. Dat de geboorte zo rommelig is dat je je herinneringen van het vorige of het andere leven vergeet. Is het verplaatsen van de ziel niet ook een vorm van wedergeboorte?
Reïncarnatie zonder nieuw lichaam als het ware. Het lichaam is toch maar een manifestatie van gedachten. Wij zijn niet ons lichaam, ons lichaam is er. Maar ook ons lichaam is slechts een blob van golflengten, een wolk van chemische deeltjes. Een die waargenomen wordt als zijn eigen entiteit, omdat onze perceptie een differentie maakt tussen het lichaam en het niet-lichaam. Maar in werkelijkheid is het allemaal één.
We zijn als een wolk, zoals je die ook in de ruimte ziet als nebula, of misschien wat meer georganiseerd als een sterrenstelsel. Buiten alle golflengtes die door onze zintuigen worden waargenomen en tot iets dualistisch worden gemaakt, zijn wij slechts een wolk van chemische deeltjes.
Men zegt dat als je poep ruikt, dat deeltjes van die poep in je neus zitten en dat is waar. De poep, inclusief zijn geur, is als een wolk, waarvan het midden de grootste dichtheid heeft. Zo heeft ook de mens zijn wolk van geuren en kleuren. Het is alleen dat wij de geur niet in ons zicht kunnen waarnemen dat deze wolk voor ons niet op die manier te zien is.
Is het licht wat op ons reflecteert dan deel van die wolk? Is het geluid dat wij maken deel van onze wolk? Het is zeker een deel van ons want het geeft aan dat wij bestaan, dat wij te onderscheiden zijn in de materiële wereld.
Een materiële wereld geschapen door een collectief bewustzijn.
Als wij alleen het licht zien dat reflecteert op een object en deze reflectie van het licht voor ons het object is, dan zien wij dus de lichtgolven die onze ogen bereiken als waarheid. Is het niet zo dat de reflectie die wij in een spiegel zien dan net zo echt is? Het zijn dezelfde gereflecteerde lichtdeeltjes.
Soms vraag ik mij ook af of verschillende mensen misschien dezelfde ziel zijn met een ander gezicht.
Soms gaan mensen uit je leven maar worden ze op een later moment vervangen door soortgelijke personen, dan wel met hun eigen voortgang in tijd. De voortgang kan zowel positief als negatief zijn.
Dit komt denk ik het meest voor bij de mensen met wie je het het best of het slechtst kunt vinden. Je zielsverwant lijkt soms terug te keren met verschillende gezichten. Er zijn velen die geloven dat dit over het verstrijken van verschillende levens voorkomt, maar ik heb het gevoel dat dit ook binnen hetzelfde leven gebeurt.
Ik denk dat de relaties niet per se uit hoeven te maken, zo denk ik bijvoorbeeld dat H en L wellicht dezelfde les komen brengen in een andere tijd en situatie, een andere relatie.
Als ik al uit mijn lichaam kan stijgen, waarom zou een onderbewustzijn of ziel dat niet kunnen?
Hoe kunnen wij zeker weten dat deze zielen blijven bestaan als ze uit ons leven gaan?
Als we Nietzsches übermensch-theory erbij pakken, zouden sommige zielen dan vast zitten in hun lichaam en sommige overspringen? Heeft het voor de zielen van mensen die een repeterend leven hebben of mensen die hun purpose volbracht hebben zin om in hetzelfde lichaam te blijven?
Heb je een einddoel?
Wat is de bestemming?
Ik had er geen tot God tot mij sprak in een donkere nacht. Ik ben die nacht teruggekomen om een boodschap onder de mens te brengen. Ik moet het alleen doen zonder instructie en zonder deadline, al weet ik wel dat ik het moet doen voor een deadline. Het leven kan mijn niet ontnomen worden tot die tijd en de enige die dat jammer vindt ben ik.
Ik koos voor een leven zonder afleidingen dus ik zette mijn telefoon vaak uit, ik stopte met sociale interacties zodat ik mij kon focussen, maar nu merk ik dat ik door deze actie niet meer afgeleid wordt door anderen. Ergens voelt dit als eenzaamheid, maar aan de andere kant weet ik dat dit mijn ego is die spreekt. Een verlangen naar een liefde die ik niet meer terug zal vinden.
Eigenlijk had ik vele ervaringen niet willen meemaken, omdat je niet weet wat je mist tot je iets gedaan hebt. Zou ik mijn verslavingen hebben gehad als ik nooit gevoeld had hoe het voelde?
Ik weet hoe slecht de dingen die ik wil doen voor me zijn, maar ik weet hoe goed ze tijdelijk voelen, waardoor ik altijd dat sterke verlangen zal hebben.
De engste is de dood, want my oh my wat is de andere kant mooi, subjectief gezien voor mij dan. Ik weet niet hoe een ander het zal ervaren en of deze ervaring universeel is, al heb ik wel zo’n vermoeden.
Ik geloof erin dat God ons geeft wat wij willen om ons te straffen, omdat het ons net zo snel ontnomen kan worden. Omdat wij naar meer smachten en altijd onze ervaring willen overtreffen. Waar zit de grens?
Mensen die geloven dat liefde een chemische reactie is, hebben nooit liefde mogen ervaren.
Ik heb onvoorwaardelijke liefde ervaren van mijn moeder, mijn ex, van God. Maar nu kan ik het niet meer vinden, het lijkt alsof ik het niet meer kan voelen. Zoeken heeft geen zin, het moet naar je toe komen maar het lijkt zoveel in mijn leven te blokkeren.
Ik verlang naar die warmte en zoek het in de drugs, maar dat houdt me er alleen maar van om het echt te vinden.
Ik wil niet alleen doen wat ik doe, een enkele gedachte mist het vermogen om te relativeren en te leren.
Ik vind het alleen lastig om mijzelf te hechten aan mensen omdat dat mij altijd in de weg heeft gestaan. Ik heb altijd mijn relaties in dit leven moeten verbreken omdat mijn weg nooit recht liep. Ik verhuisde vaak en heb daardoor als kind geleerd dat het beter is om gewoon niet om mensen te geven, dat brengt alleen maar pijn en verlies.
Ergens ben ik blij dat ik die pijn en verlies heb ervaren en dat ik dat recentelijk nog gevoeld heb, omdat ik bang was dat ik geen gevoel meer had.
Ik mis het, ik mis mijn dimensies. Die plek waar je elke keer weer terugkomt, met of zonder drugs. Hetgeen voelt als bekend, alsof je terugkeert naar waar je vandaan komt of naar waar je eigenlijk al die tijd al was. De plek die je uit het oog verloren bent doordat je bezig was met leven. De plek waar je zodra je er terugkomt een angstige rilling van veiligheid voelt. Je voelt dat de controle uit jouw handen is. Je kijkt neer op jezelf alsof de grond een spiegel is, maar je kan jezelf niet aankijken.
Het voelt als een telefoon die eeuwig overgaat, maar je weet niet of jij belt of dat je wordt gebeld.
Maar is leven en sterven niet slechts hetzelfde? We doen het tegelijk.
Tussen het leven en de dood zit slechts een droom, maar zowel het leven als de dood voelen als een droom.
We zijn ons hele leven informatie aan het vergaren om uiteindelijk niks te weten. Alles is tijdelijk ondanks dat tijd niet beweegt.
Feiten zijn slechts de best onderbouwde meningen, maar zijn geen absolute waarheid. Die kunnen wij nou eenmaal niet kennen. We zijn allemaal aan het grijpen naar hetgeen wat dingen om ons heen logisch kan maken, maar zullen nooit grip krijgen op waarom.
Waarom willen we dat comfort als het comfort voorkomt dat wij nieuwe ervaringen opdoen?
Een gevoel van veiligheid terwijl niemand dat daadwerkelijk is. Het gevoel van angst, angst voor mogelijke toekomsten. Angst voor dingen die ons kunnen gebeuren. Maar wat als die angst niet bestaat en er alleen liefde en hoop is? Zouden die slechte dingen dan nog bestaan? Als we in acht nemen wat ik eerder zei, kunnen we zelfs stellen dat de emoties, angst en liefde altijd gaan over dingen die überhaupt vormloos zijn. Onze gedachten vormen vanuit onze angst en hoop. Je angsten komen uit als ze in je hoofd zitten omdat jouw interne wereld de externe wereld vormt.
Je bent de architect van alles om je heen, maar dit beeld wordt door externe factoren gevormd.
Als wij nooit te weten zouden komen dat er oorlog is, zou dat dan voor ons bestaan? Zou dat dan bestaan waar de oorlog plaatsvindt? Eigenlijk een soort van schrödingers kat principe.
Uiteraard zal alles bestaan, maar het hoeft niet in het nu te bestaan. Om weer naar Plato te refereren, de concepten en ideeën kunnen als een soort bakvormpjes in een droomwereld blijven hangen, totdat het weer nodig is dat zij in de fysieke wereld manifesteren.
Alles begint bij een idee en van daaruit loopt het een bepaalde route uit. In de Joodse kabbalah wordt er een handleiding gegeven over hoe je je ideeën kan laten manifesteren in de wereld. Dit vergt een lange termijn gedachtegoed in je acties van het nu.
Op de ene manier ben jij altijd in strijd met jezelf om die manier, want er zullen altijd blokkades op je weg komen. Het vergt veel om al deze blokkades te overkomen. Wij zitten in een dag en tijd waar ons hele milieu geprogrammeerd is om ons af te leiden van onze doelen. Dit is allemaal een test van God, omdat je zonder die tegenkracht geen vooruitgang kan boeken. Je kan geen kracht krijgen zonder te trainen, je kan geen geduld krijgen als je nooit hoeft te wachten en je kan nooit je angsten overwinnen zonder ertegenover te moeten staan.
God heeft een oneindige vrijgevigheid, God zal je geven wat je wil, maar je moet er zelf naartoe handelen. Je moet jouw Wil volgen.
Mensen hebben geen controle over hun Wil, alleen over wat zij doen. De wil is niet actief veranderbaar, maar verandert uiteraard wel over de tijd. Alles wat jij doet en meemaakt heeft invloed op jouw uiteindelijke wil. Het is aan jou om te handelen naar jouw wil.
Niks is permanent, behalve verandering. Alles is altijd onderhevig aan beweging en verandering. Ook als het lijkt alsof dingen stilstaan voor jou. Wij zijn beperkt in onze perceptie.
Zie het zo dat het zomaar kan zijn dat wat wij zien onder een microscoop geavanceerd genoeg is om zijn eigen microscopen te hebben en daar weer dingen in te zien. Wij kunnen die niet waarnemen, maar ze zijn er wel, tot in het oneindige. Ook kunnen wij niet zien hoe deze levensvormen leven. Men kan zeggen dat zij niet genoeg tijd hebben om zich te ontwikkelen, maar tijd beweegt anders voor kleinere of grotere levensvormen. We zien dit alleen al in de snelheid van reproductie.
Zo zullen wij ook nooit weten wat er groter is dan wij. De kans is groot dat onze planeet slechts een atoom is in een ander schaalsysteem. Maar het hoeft niet alleen een atoom te zijn, het kan van alles zijn. Ook dingen die wij binnen ons referentiekader helemaal niet kennen.
De realiteit en schaalsystemen bewegen zich in dimensies en golflengtes waar wij misschien hooguit een fractie van kunnen begrijpen in de levensduur van onze civilisatie.
We zien dat veel bijna vergeten kennis hier wel over spreekt, maar de mens is vaak in de verwarring dat de tijd altijd met vooruitgang komt. Wij willen onszelf graag wijsmaken dat wij het toppunt van onze soort zijn, terwijl ik denk dat wij als soort alleen maar achteruit zijn gegaan. Technologisch misschien niet, maar spiritueel gezien zeker wel.
Maar ook hier moet zich natuurlijk een balans tussen twee uiteinden in manifesteren. Een balans wat altijd ritmisch van de ene naar de andere kant zal gaan.
Dan vraag ik me af, ben ik dan in de verkeerde tijd gezet omdat mijn interesse ligt in de tegenpool van mijn tijdgeest of zit ik juist in de goede tijd omdat ik nu uniek ben in mijn kwaliteiten?
De balans tussen beide zou het beste zijn, ik kan mij als individu zo dicht mogelijk tegen het balans aanwerken, maar ik zal daar nooit kunnen blijven. Hetzelfde geldt voor de samenleving, al zal deze moeilijker ad hoc aan te passen zijn.
Balans zou het einde van de cypher betekenen, het zal 0 zijn. Ik geloof niet in een nulpunt als het gaat om de realiteit. Een einde zou perfectie betekenen en perfectie zou het einde betekenen. Als er in de realiteit een mogelijkheid tot perfectie zou bestaan, dan zou dit betekenen dat de realiteit en het bestaan zelf een einde zouden kunnen kennen.
Daar is God, het ene, Allah, Jah, Jehovah, YHWH, hetgeen zonder begin en zonder eind. Oneindig.
In weze is alles een god voor iets anders, maar er is maar één oppergod. Zo zien onze witte bloedcellen ons als goden, net zoals dat wij ooit de planeten als goden zagen. Te groot om te begrijpen, dus goddelijk. Zo zou hetgeen waarvan onze planeet slechts een cel is een god zijn voor ons. Uiteindelijk maakt alles deel uit van een onkenbaar groter systeem dat buiten ons begrip valt.
Zelfs in de kat en muis verhouding zou dit voor kunnen komen. Stel je een muizenfamilie voor, welke generaties lang door één dezelfde kat kan worden geteisterd. Op een moment zal de kat in aanmerking komen voor goddelijkheid, omdat de muizen niet anders weten dan dat de katten bestaan. Zij hebben een ander begrip van tijd dan de kat.
Onze witte bloedcellen geven alles om hun werk uit te voeren zodat ons systeem in leven blijft. Dit is wetenschappelijk vertaald als berichten via hormonen, maar hoe is dit anders dan een bericht via een geschrift als het beide een bericht geeft waarin gezegd wordt hoe te leven om het systeem optimaal te laten draaien?
Tegenwoordig is dit vervangen door het kapitalisme, waarin onze bazen en hun bazen die functie uitoefenen en het systeem wat wij onderhouden het bedrijf is waar wij voor werken.
Voor meer perspectief, niet alle functies in ons lichaam doen altijd wat onze hersenen van ze vragen via hormonen of sterker nog, vanuit de data in ons DNA. (Wat notabene in iedere cel zit.) Zo heb je bijvoorbeeld een kankercel die niet het ‘script’ volgt. Als het ware een ‘ongelovige.’ Hiervan leidt één tot meer alsof er een ander idee ontstaat.
Ik kan hier zelf geen onderscheid maken tussen wat het juiste is en wat niet het juiste is, maar het gaat hier om het perspectief, niet om geloof of ongeloof.
Kankercellen en normale cellen strijden met elkaar, net zoals ongelovigen en gelovigen, of gelovigen onderling met elkaar strijden.
Alles heeft twee kanten en een derde. Twee kanten zullen altijd een saamhorigheid en tegenstrijd ervaren. Zo heb je arm en rijk, jong en oud, gelovig of ongelovig. Dit zijn vaak twee kanten van een munt, waarbij de munt de essentie van een concept of idee is. Er zijn ook andere dingen waarin fronten van saamhorigheid en tegenstrijd ontstaan, maar dit zijn vaak dingen die door de mens gemaakt zijn. Denk bijvoorbeeld aan verschillende religies of sportclubs.
Deze tegenstrijd en saamhorigheid zorgen voor progressie aan weerszijden. Competitie dat leidt tot verbetering, omdat een ander de lat hoger legt en de mens van nature door zijn ego beter wilt zijn.
Ik vraag mij dan echter wel af, hoe ben jij beter als jouw groep beter is?
Dit is natuurlijk überhaupt een nutteloze vertoning, omdat aan het einde van de rit alleen de waarheid spreekt.
Maar dan is alles tijdelijk en hetgeen dat niet tijdelijk is, zullen we nooit begrijpen.
Wat is dan het doel of de zin? Als alles slechts een illusie is.
Maak jouw tijd zo plezant en vredig mogelijk, want niks maakt ook maar iets uit in het grotere geheel.
We zijn allemaal slaven van de realiteit, niemand is vrij. Vrijheid bestaat niet, maar we kunnen wel kiezen wie onze meester is.
Waarom zou je een ander de baas over je laten zijn. Zij zijn ook maar mensen. Niemand is beter dan jij. Zoek jouw meester zo hoog mogelijk, zoek jouw meester in God. Vergelijk de realiteit die tegenover je staat met wat God tegen je spreekt. Hoe kan je die realiteit dichter bij God brengen. Hoe kan je die zo mooi mogelijk maken voor jou?
Een vredige wereld waarin niemand nog lijdt. Samenwerken als meester over jezelf, zodat we kunnen leven hoe wij de hemel voor ons zien.
Leef hoe Jezus dat zou doen, leef hoe Mohammed dat zou doen, hoe de Buddha dat zou doen. Leef om zo dicht mogelijk bij God te zijn.
Als de hemel vol feestjes zit voor jou, dan kun je de hemel op aarde beleven door je leven daarmee te vullen.
Als jouw hemel in orgies ligt, dan zorg je dat je dat voor elkaar krijgt. Wordt een pornoster, weet ik veel?
Ik zou mezelf willen zien op een plek waarin ik mensen leidt naar een beter bestaan. Dit doe ik het liefste door te filosoferen en muziek te maken.
Misschien moet ik dat ook maar gewoon doen.
Get it how you live.
Niks in deze wereld kan jou stoppen om te doen wat je wilt doen. Als je je mind erop zet. En als je samenwerkt kom je nog veel verder. Het is eigenlijk gek hoe makkelijk het leven dan kan worden.